และแล้ว... สาววรรณกรรมกับปริศนาตัวตลกผู้สิ้นหวังเดินทางมาถึงตอนจบแล้ว...
สุดปลายแห่งปริศนาบทนนี้จะเป็นเช่นไร...?
โปรดติดตามได้ใน "สาววรรณกรรม กับ ปริศนาตัวตลกผู้สิ้นหวัง เล่ม 3" !!!
"ชั่วชีวิตฉันเต็มไปด้วยเรื่องน่าอับอาย.. ครั้งแรกที่รู้ได้ถึงความแตกต่างคือตอนที่คุณยายที่รักและคอยเอาใจใส่ฉันได้เสียไป สำหรับฉันแล้วมือที่มีแต่กระดูกของคุณยาย ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่น ผมขาวที่หยาบกระด้าง ลมหายใจที่เหม็นกลิ่นยา
ทั้งหมดนั่นฉันเกลีดจนแทบทนไม่ไหวและกลัวมาตลอด แต่เพราะเกรงว่าจะถูกมองออก
ฉันจึงระวังในทุกๆ เรื่องเพื่อไม่ให้มีใครสังเกตเห็น"
"ฉันพยายามแสดงความรักอย่างสุดความสามารถ ฉันหอมแก้มคุณยายพร้อมกับพูดว่า 'รักคุณยายที่สุดเลย'
แต่ฉันก็กลัวที่จะติดโรค ฉันจึงค่อยเข้าไปในห้องน้ำแล้วถูริมฝีปากไปมาด้วยน้ำสะอาด จนกระทั่งปากแตกและมีเลือดไหลซึม"
"ตอนนั้นเองที่ฉันคิดว่าตัวเองช่างเป็นเด็กที่เสแสร้งอะไรเช่นนี้ ลำคอฉันสั่นระริ และเปลือกตาเริ่มรู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมา
ยิ่งโตขึ้นยิ่งรู้สึกว่าความรู้สึกนึกคิดของตัวเองที่แตกต่างจากคนอื่นนั้นนับวันมันยิ่งทวีขึ้นเรื่อยๆ"
"อา... ได้โปรด.. ขออย่าให้ใครจับได้ว่าฉันเป็นสัตว์ประหลาดที่ไม่เข้าใจในจิตใจของมนุษย์เลย
ขอให้ฉันได้ใช้ชีวิตต่อไปโดยแกล้งทำเป็นคนบ้าๆ บอๆ ที่ทุกคนหัวเราะเยาะ ถูกทุกคนสมเพช และให้อภัยด้วยเถิด..."
"ขอให้ฉันได้ใช้ชีวิตต่อไปด้วยเถิด"
ทั้งหมดนั่นฉันเกลีดจนแทบทนไม่ไหวและกลัวมาตลอด แต่เพราะเกรงว่าจะถูกมองออก
ฉันจึงระวังในทุกๆ เรื่องเพื่อไม่ให้มีใครสังเกตเห็น"
"ฉันพยายามแสดงความรักอย่างสุดความสามารถ ฉันหอมแก้มคุณยายพร้อมกับพูดว่า 'รักคุณยายที่สุดเลย'
แต่ฉันก็กลัวที่จะติดโรค ฉันจึงค่อยเข้าไปในห้องน้ำแล้วถูริมฝีปากไปมาด้วยน้ำสะอาด จนกระทั่งปากแตกและมีเลือดไหลซึม"
"ตอนนั้นเองที่ฉันคิดว่าตัวเองช่างเป็นเด็กที่เสแสร้งอะไรเช่นนี้ ลำคอฉันสั่นระริ และเปลือกตาเริ่มรู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมา
ยิ่งโตขึ้นยิ่งรู้สึกว่าความรู้สึกนึกคิดของตัวเองที่แตกต่างจากคนอื่นนั้นนับวันมันยิ่งทวีขึ้นเรื่อยๆ"
"อา... ได้โปรด.. ขออย่าให้ใครจับได้ว่าฉันเป็นสัตว์ประหลาดที่ไม่เข้าใจในจิตใจของมนุษย์เลย
ขอให้ฉันได้ใช้ชีวิตต่อไปโดยแกล้งทำเป็นคนบ้าๆ บอๆ ที่ทุกคนหัวเราะเยาะ ถูกทุกคนสมเพช และให้อภัยด้วยเถิด..."
"ขอให้ฉันได้ใช้ชีวิตต่อไปด้วยเถิด"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น